30 godina Bitef teatra obilježeno je premijerom predstave M.I.R.A. u režiji Andraša Urbana.
M.I.R.A.
To jest zašto vam je pozorište takvo – tužnovesela priča za široke narodne maseBeograd, Bitef teatar
Premijerno izvođenje: 3. mart 2019.Koncept, režija i dizajn scene: Andraš Urban
Igraju: Mirjana Karanović, Suzana Lukić, Anđela Jovanović, Isidora Simijonović i Gorica Regodić.
Muzičari: Danilo Tirnanić i Ivan Mirković
Dramaturgija: Vedrana Božinović
Kompozicija muzike: Irena Popović Dragović
Kostim: Marina Sremac
Scenski pokret: Aniko Kiš
M.I.R.A. nije biografska predstava; to je predstava o pozorištu sa Mirom, sa nama, pozorištu u vremenu, među ljudima, sa njegovim mogućnostima i ograničenjima, imanentnim i nametnutim; to je izlomljena forma sačinjena od krhotina Urbanove zapitanosti i pokušaja analize svih bolnih tačaka teatra kako ih on doživljava – od opšte prihvaćenog komformizma od strane autora i publike, kukavičkih repertoara, malograđanskih očekivanja i komentara – u odnosu na bolnu ogoljenost tela i duše izloženih na sceni.
Ima i Mire, naravno. Mire koja ima rak. Mire koja pred kraj života nailazi na zaključana vrata svoje kancelarije i promenjenu bravu. Mire na Miloševićevom mitingu na Ušću. Opet krhotine, krhotine Mire. Ne jedne, već dve čak – Mire Trailović i Mire Karanović. Može i Mire Furlan. Mire – progonjene kraljice. Početak – ranjivost zaodenuta u formu, gola Mira golotinje sakrivene bundom. Kraj – kniks za kraljicu, za kraljice Mire. Između toga – svega i svačega. Kao što priliči pozorištu.
Razlomljenost sadržaja praćena je razlomljenom formom. Slojevi tragičkog, pa anegdotskog; lapidarno narativnog pa onirički zaumnog; glumački šmirantskog i glumački maestralnog.
Može se predstava i razložiti na teze da bi bilo razumljivije: gola Mira pred potencijalnim sudom istorije usred mitingaškog ratnog tam-tama, spašena od tog eventualnog suđenja svojim rakom i svojom smrću.
Mira kao sinonim za pozorište, a pozorište može i poigravanjem golim sisama da priča snažno i istinito, kao što rečima može isprazno da blebeće. Mira kao progonjena druga Mira, Karanović, o kojoj glumica Karanović sa prebacivanjem izgovara neke od onih gadosti upućenih joj na društvenim mrežama.
Mira kao maestralna Mira Karanović, koja može bukvalno sve teatarsko da izvede, dajući se do kraja. Potpomognuta mladalačkom snagom, energijom i umećem velikog talenta i discipline Suzane Lukić, Anđele Jovanović, Isidore Simijonović i Gorice Regodić. Jer Mirino pozorište je pozorište sutrašnjice, pozorište novih ljudi.
Iskustvo i mladost, rezignacija i bunt, u ritmu snažne, gromoglasne muzike Irene Popović Dragović, i živom scenskom izvođenju.
Predstava počinje definisanjem društvenog konteksta našeg današnjeg pozorišta. To je postmiloševićevsko pozorište društva obolelog od amnezije, društva čiju obolelost dele i pojedinci. Amnezija je neodvojiva od učmalosti. Protiv učmalosti lek je Mira, a Mira je i Andraš Urban.