Obavezna lektira
Ovaj legendarni jugoslavenski pjesnik gotovo tri godine je, nakon dolaska iz rodnog Niša u Beograd, bezuspješno pokušavao objaviti svoje stihove, a prvu pjesmu objavljuje mu Oskar Davičo 1955. godine u časopisu Delo. Miljković je tada imao 21. godinu a prvom zbirkom Uzalud je budim, objavljenom naredne godine, postiže veliki uspjeh i osigurava sebi sigurno mjesto u samom vrhu domaće književnosti.
Umro je u 27. godini pod do kraja nerazjašnjenim okolnostima. U noći između 11. i 12. februara 1961. godine, njegovo tijelo je pronađeno na koljenima, obješeno na vrbu u blizini Ksaverske šume na periferiji Zagreba, gdje je živio neko vrijeme.
Polet je nasilje, nedoučeni dane;
Nebo je dato pod napolicu laži.
Kuda ću? šta ću? svuda me noć traži;
Psi me recituju i gluve poljane;
Cvet i ptica uhvaćeni su u laži!
Mi znamo okrutnosti prerane slobode
I san po meri noći kad nas takao,
Krivotvornu zoru kojoj pišu ode
I silazak u srce ko silazak u pakao
Po ljubavno đubre uz sjaj nepogode.
Dušo, životinjo koju prati seta,
Upoznaj nas s mrazom koji piše pesme;
Šumo teška rimo na kraj bela sveta,
Zar zlo pobeđeno ni zapevati ne sme
Pred novim zlom koje počinje da cveta?!
Misao koja ne ume da misli
Zavlada svetom.
I sada je kasno
Bilo šta reći što bi bilo jasno
I čoveku i ptici pod kojom smo kisli
I mrtvima koji istrunuše časno.